Als je mij een aantal jaren geleden had verteld dat ik (mede)drager zou zijn van een vrouwencirkel, had ik het waarschijnlijk niet geloofd. Als gepest kind, met een fijn lijntje naar boven, ging de relatie in de verticale as mij altijd makkelijker af. Relateren in het Aardse vind ik nog altijd spannend. Wel ben ik loyaal en trouw in vriendschap maar met een neiging me terug te trekken als ik mij emotioneel overweldigd voel.
Maar er was een wond en een vriendschap. Een wond van niet goed genoeg en vanuit die wond ontstond de cirkel die we nu alweer voor het derde jaar draaien. Mijn Medicijn zit in mijn kennis en contact in de Sjamanistische werelden en samen komen met Edith is zo helend op zoveel vlakken; om te leren relateren en verbinden in de horizontale as en waar ik ruimte krijg om mijn Medicijn te delen zonder competentie of iets te hoeven beschermen. We vullen elkaar perfect aan. Edith is zo fijn afgestemd op die horizontale as, in het verbinden op het Aardse vlak. Wat een verrijking om deze twee werelden samen te voegen.
Het raakt mij elke keer weer tijdens de sharings; gedeelde thema’s van ons vrouw- en mens zijn. Om het aan te raken, aan te kijken. Thema’s van niet goed genoeg, niet gezien voelen en het niet waard zijn; binnen het gezin van herkomst of niet begrepen voelen in relaties. Een ander pad bewandelen, losbreken van een religieus gezin waar ik zo veel behoefte had aan zingeving in een gezin waar het woord God verboden was. De tegenstellingen en overeenkomsten raken elkaar als twee kanten van dezelfde medaille.
De relatie met je moeder, oma, overgrootmoeder en te ontdekken wat er allemaal door de voormoederlijn loopt: armoede, verkettering en gebukt gaan onder. Het Patriarch heeft ons veel gebracht maar er is ook verloren.
Samen verbinden met de Groote Moeder en voor haar bidden, in zachtheid en vergeving komen over wat je hebt gemist, in het licht gezet worden door je zusters en dat helemaal mogen ontvangen.
Samen huilen, verbinden, een maandelijkse moment om naar uit te kijken waarin alles er mag zijn. Tranen en vreugde wisselen elkaar af. De wijsheid van de vrouw die post menopause is en de jonge bloem die haar frisse kijk op de wereld in alle onschuld deelt, waardoor ik zelf ook weer met frisheid naar zo veel dingen kan kijken.
Het gedragen weten, door de cirkel maar ook door het voorouderveld, door de Aarde en de Maan en al die vrouwelijke archetypen die mee helpen dragen als het veld zich opent.
Het verdriet als een relatie na zoveel jaren en kinderen eindigt en dat verdriet te mogen delen, zonder excuses te maken. We leven het allemaal. We kunnen het voelen, bidden voor elkaar, dragen, een arm om je heen en een zoveel oren en harten die met aandacht luisteren. Alleen al die onverdeelde aandacht brengt zoveel zachtheid en heelheid in het veld.
Ik heb zoveel geleerd en ben zachter geworden en de angst om te delen valt steeds meer weg. Om je niet meer bezwaard te voelen en excuses te maken, groeien van meisje naar vrouw, naar kroon, in zoveel lagen.
Even leek ze verloren, de cirkel, maar gelukkig komt ze in grote opmars terug en wat een eer om te mogen dienen en te leren, met een rots in de branding naast me, die weet wat verlieveren is en de juiste vragen stelt om helemaal bij dat gevoel te komen dat alles in zich draagt.
Ik kijk er naar uit, om weer een jaar te reizen, met vrouwen, die net als ik, het hele scala van ons mens- en vrouw zijn durven aan te kijken, te voelen en te ontvangen.
Ik weet me gedragen. Ik hoop jij ook want dit gun ik elke vrouw.
Nieuwsgierig? https://senang.nl/jaartraining-sjamanisme-en-wijsheid/
