Wat we missen in deze snelle maatschappij, zijn de elders. De wijze vrouwen die weten hoe te leven, die belichaamd zijn, diep geworteld in de Aarde. Vrouwen die al zoveel langer hier zijn, die het leven hebben geproefd, gedragen en doorgegeven. Vroeger groeiden we op in een stam, met voorbeelden van hoe te leven, met overgangsrites die ons hielpen van kind naar meisje naar vrouw. Altijd waren er vrouwen om ons heen, die ons droegen, die bedding gaven aan wie we werkelijk zijn. Vrouwen die verbonden waren met de ongeziene wereld, die het ritme van onze cyclus kenden en wisten hoe het leven stroomt.
Veel vrouwen van nu missen die bedding. Ze groeiden op zonder die zachte, stevige handen om hen heen. Vaak niet gezien of gehoord in het gezin waarin ze opgroeiden. Moeders die werkten en er weinig waren, moeders die zelf nooit hebben geleerd hoe ze een veilige bedding konden vasthouden. Moeders die nooit de kans kregen hun intuïtie te volgen, nooit leerden reizen in de ongeziene wereld. Vrouwen zonder kennis van Spirithelpers, Krachtdieren en Totems.
Ik had zelf ook geen voorbeeld. Mijn ouders, geboren vlak na de oorlog, bouwden een veilig en stabiel gezin, maar voor (hoog)gevoeligheid was geen plek. Wat ik voelde, wat ik zag, konden ze niet plaatsen. Ik was de vreemde eend in de bijt. Op school vond ik weinig aansluiting.
De laatste tijd stel ik mezelf vaak de vraag: Waarom doe ik dit werk? Wat drijft mij?
Ik heb me vaak alleen en onbegrepen gevoeld. Altijd op zoek naar mijn plek, naar een thuis waar ik kon landen. Het was geen toeval dat ik, na vele omzwervingen, een leraar vond die een voorbeeld voor mij was. Ik zocht een vrouw die stevig in zichzelf stond. Want zo’n voorbeeld had ik nooit gehad. Mijn moeder is altijd dienstbaar geweest aan mijn vader en het gezin, zonder een zelfstandig leven voor zichzelf. Nog steeds hoor ik haar zeggen: “Ga maar in loondienst, dat is veilig.” Veiligheid – een schijnveiligheid misschien, maar logisch als je bent opgegroeid in de nasleep van de oorlog.
De laatste tijd besef ik ook hoe groot het thema zichtbaarheid voor mij is. Maar niet in de zin van naar buiten treden – zichtbaarheid gaat voor mij over alles in mijzelf mogen zien. Mezelf toestemming geven om álles te voelen.
De rode draad in mijn leven is thuiskomen in jezelf. Alles in jezelf een plek geven. Ruimte maken voor alles wat je voelt en ervaart. Ik ontmoet zoveel vrouwen in mijn praktijk met diepe gaven, een scherpe intuïtie, een enorme gevoeligheid voor de ongeziene wereld. Maar ze kunnen er niets mee. Ze raken overweldigd door prikkels van buitenaf, dragen gevoelens van anderen, raken zichzelf kwijt.
Ik ben daar geweest. Ik heb álles geprobeerd om met die gevoeligheid om te gaan – zelfs op destructieve manieren, met alcohol en drugs. Maar niets bracht me zo diep thuis als het sjamanisme. Daar vond ik herkenning. Levens die ik geleefd had. De toestemming om niet langer te twijfelen aan wat ik voelde. De wetenschap dat ik niet gek was, maar juist méér zag, méér ervoer dan deze fysieke realiteit alleen.
En omdat ik dit pad bewandeld heb, weet ik: alles wat je écht hebt geleefd, doorleefd en doorvoeld, laat een energetisch spoor achter. Een pad dat anderen onbewust kunnen voelen, waar ze op kunnen inhaken en mee resoneren. Dat is hoe wij elkaar dragen, hoe wijsheid doorgegeven wordt, hoe heling zich verspreidt.
En daarom voel ik een diep verlangen om andere vrouwen, vrouwen die diep voelen en veel zien, te helpen de heilige ruimte in zichzelf te ontmoeten. Thuis te komen in zichzelf.
Wil je onderzoeken of ik jou kan dragen, boek dan een gratis kennismaking in
